Biegunka
KŁĄCZE PIĘCIORNIKA
Tormentillae
rhizoma
Działanie:
Kłącze pięciornika jest typowym surowcem garbnikowym, zawierającym m.in.
garbniki mało wrażliwe na czynniki hydrolizujące. Związki te łączą się z
białkowymi składnikami błony śluzowej komórek, tworząc zespoły nierozpuszczalne
w wodzie i trudno ulegające działaniu enzymów bakteryjnych. Zmieniają ciśnienie
osmotyczne wewnątrz komórek, dając efekt ściągający. Utrudniają przenikanie
wody przez ściany jelit i rozrzedzenie treści jelitowej, hamują biegunkę oraz
ubytek wody i elektrolitów z organizmu. Wyciągi wodne z kłączy pięciornika
działają zarazem bakteriobójczo, hamując rozwój drobnoustrojów chorobotwórczych
i saprofitycznych oraz drożdżaków i innych grzybów w przewodzie pokarmowym.
Unieczynniającą związki powstające z rozpadu martwych komórek i uszkodzonych tkanek,
w tym też histaminę, a ponadto toksyny bakteryjne i niektóre metale ciężkie,
np. ołów. Przeciwdziałają drobnym krwawieniom z uszkodzonych naczyń włosowatych
w błonie śluzowej całego przewodu pokarmowego. Zmniejszają stan zapalny błon
śluzowych jamy ustnej, gardła, żołądka i jelit i zapobiegają rozszerzaniu
naczyń krwionośnych przez histaminę. Podane zewnętrznie, wywie- rają na skórę i
błony śluzowe te same działania.
Działania niepożądane:
Przetwory z kłącza pięciornika, podawane doustnie przez czas dłuższy, mogą spowodować uporczywe zaparcia. W dawkach większych mogą wywołać u osób wrażliwych wymioty oraz kolkę żołądkową lub jelitową.
Zastosowanie:
Przetwory z kłącza pięciornika stosuje się w biegunkach bakteryjnych, spowodowanych zatruciami pokarmowymi, a pomocniczo w czerwonce i durze brzusznym. Mniej wskazane są w biegunkach przewlekłych, które mogą towarzyszyć różnym poważnym schorzeniom przewodu pokarmowego, jak owrzodzenie jelita grubego, gruźlica jelit lub nowotwór przewodu pokarmowego. Z tego powodu w przypadku przeciągających się biegunek należy za- sięgnąć porady lekarskiej.
Wskazania do stosowania przetworów z pięciornika obejmują również stany zapalne żołądka i jelit oraz krwawienia spowodowane owrzodzeniem jelita grubego lub odbytnicy. Część garbników hydrolizujących przedostaje się do moczu i tam działa przeciwzapalnie i bakteriobójczo, także na szczepy antybiotykoodporne. Wykazano też korzystne działanie pomocnicze w raku żołądka.
Zewnętrznie stosuje się przetwory z kłącza pięciornika do płukania w stanach zapalnych dziąseł, jamy ustnej i gardła oraz do irygacji w zapaleniu pochwy i upławach, a także do kompresów na uszkodzone miejsca skóry i trudno gojące się rany lub oparzenia.
Przetwory:
Odwar z kłącza pięciornika: 1 łyżkę rozdrobnionych kłączy zalać 1-11/2 szklanki wody zimnej i gotować łagodnie pod przykryciem 5 min. Odstawić na 10 min i prze- cedzić. Pić po 2 łyżki do 1/4 szklanki 2-3 razy dziennie przy biegunkach i innych wymienionych wyżej chorobach przewodu pokarmowego. Zewnętrznie stosuje się 1-2 łyżki odwaru na szklankę wody ciepłej kilka razy dziennie do obmywań, okładów i płukania. Do irygacji oraz lewatyw należy rozcieńczyć odwar równą ilością wody o temperaturze ciała ludzkiego.
Nalewka z kłącza pięciornika, Tinctura Tormentillae (Herbapol): 1/2 łyżeczki na 1/2 szklanki wody ciepłej - do płukania jamy ustnej i gardła w stanach zapalnych i anginie oraz do obmywania ran, czyraków i oparzeń.
Wino z kłącza pięciornika: do butelki (700 ml) półsłodkiego wina czerwonego dodać 30 g sproszkowanych kłączy pięciornika i 10 g ziela krwawnika (lub ziela tasznika). Macerować 14 dni, często wstrząsając. Pić po małym kieliszku 2-3 razy dziennie na 60 min przed posiłkiem w małych krwawieniach wewnętrznych, połączonych z biegunką.
Zioła w krwawieniach z jelita grubego: zmieszać po 50 g kłączy pięciornika i liści orzecha włoskiego oraz po 25 g kory kasztanowca, ziela pięciornika gęsiego, ziela krwawnika, kwiatów nagietka i kwiatów rumianku. Zalać 2-3 łyżki ziół w termosie 21/2 szklanki wody wrzącej, za- mknąć i pozostawić na 1 godz. Pić 2/3 szklanki 3 razy dziennie między posiłkami. Jednocześnie przyjmować po 1 tabletce witaminy B1 i po 1 drażetce witaminy C. Zioła działają przeciwbiegunkowe, przeciw-zapalnie i przeciwkrwotocznie, zwłaszcza we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Ponadto stosować codziennie wlewy doodbytnicze omówione niżej.
Zioła przeciwbiegunkowe: zmieszać po 10 g rozdrobnionych kłączy pięciornika, liści mięty pieprzowej, liści orzecha włoskiego, kwiatów wiązówki i kwiatów arniki. Zalać 1 łyżkę mieszanki 1 szklanką wody zimnej i odstawić na 1 godz. Następnie gotować powoli pod przykry- ciem 5-7 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić porcjami 2-3 szklanki odwaru w ciągu dnia w przypadku biegunki.
Tannosan (Herbapol), zioła zawierające kłącze pięciornika, owoc borówki czernicy, liść mięty, liść szałwii i kwiat rumianku rzymskiego. Zalać 1 łyżkę ziół szklanką wody gorącej i gotować łagodnie 2 min pod przykryciem. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 2-5 razy dziennie 1/4-1/2 szklanki na 1 godz. przed posiłkiem, jako lek przeciwbiegunkowy. Także w nieżycie żołądka. Dzieciom od 4 lat podawać 1-3 łyżki, zależnie od wieku, na 1 godz. przed posiłkiem 2-5 razy dziennie.
Wlew doodbytniczy: zmieszać po 25 g kłączy pięciornika i ziela rdestu ptasiego oraz po 50 g kwiatów rumianku i kwiatów nagietka. Zalać 11/2 łyżki ziół 21/2 szklanki wody ciepłej. Ogrzać do wrzenia i gotować pod przykryciem 5 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Łagodnie ciepły odwar wprowadzić do odbytnicy w pozycji leżącej i utrzymać go możliwie długo (20-30 min). Stosować w owrzodzeniu jelita grubego lub odbytnicy. Następnie wprowadzić czopek Hemorol. Częstotliwość wlewów zależy od stopnia zaawansowania schorzenia, nasilenia bólu i krwawień, zwykle 2-3 razy tygodniowo. Jednocześnie należy pić napary z odpowiednich ziół.
LIŚĆ JEŻYNY FAŁDOWANEJ
Rubi
fruticosi folium
WYSTĘPOWANIE:
Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych (Rosaceae), występujący w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej. W Polsce roślina spotykana na całym niżu i w niższych partiach górskich.
SUROWIEC:
Surowcem są liście zbierane wiosną i latem oraz suszone owoce. /Folium et Fructus Rubi plicati/. W zielarstwie rosyjskim używany jest też korzeń.
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE:
Liść zawiera garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne jabłkowy, salicylowy, cytrynowy, askorbinowy i bursztynowy/, inozyt, witaminę C i sole mineralne.
DZIAŁANIE:
Liście jeżyny działają przeciwzapalnie i antybakteryjnie na przewód pokarmowy. Ponadto wykazują działanie przeciwbiegunkowe i napotne zwiększając nieco ilość wydalanego moczu. Regulują przemianę materii uławiając usuwanie z organizmu szkodliwych metabolitów. Obniżają poziom cukru we krwi /H.Strzelecka/.
DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE:
Przetwory z jeżyn, stosowane w zalecanych niżej dawkach, nie wywołują odczynów szkodliwych.
ZASTOSOWANIE:
Odwary z liści jeżyny stosowane są przy różnego pochodzenia schorzeniach żołądka i jelit objawiających się stanem zapalnym błon śluzowych, nadmiernym rozwojem flory bakteryjnej ze skłonnością do biegunek, bólu brzucha i wzdęć. Ponadto stosuje się je, jako łagodny środek moczopędny, wpływający regulująco na przemianę materii i ogólnie odtruwający przy chorobie reumatycznej i przeziębieniu oraz grypie /wykorzystuje się tu dodatkowo jej właściwości napotne. Zewnętrznie odwary stosuje się do płukania jamy ustnej i gardła oraz do kąpieli przy wypryskach skórnych, trądziku i świądzie. Pomocniczo w cukrzycy. Nalewka zewnętrznie stosowana jest przy trądziku pospolitym i różowatym oraz stanach zapalnych skóry połączonych ze zmianami sączącymi, łojotokiem i pryszczami, także w okresie miesiączkowania /H.Różański/.
W ziołolecznictwie rosyjskim ponadto stosuje się go przy krwotokach jelitowych, chorobach górnych dróg oddechowych. Ponadto poleca się ją w leczeniu nerwic u kobiet w okresie klimakterium. Zewnętrznie do płukania przy stanach zapalnych jamy ustnej, anginie, zapaleniu przełyku, wrzodach, ranach, egzemach i liszajach. Korzenie zaś jako środek moczopędny. Zaznaczyć tu należy, iż w ziołolecznictwie rosyjskim powszechniej stosowana jest jeżyna popielica.
Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych (Rosaceae), występujący w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej. W Polsce roślina spotykana na całym niżu i w niższych partiach górskich.
SUROWIEC:
Surowcem są liście zbierane wiosną i latem oraz suszone owoce. /Folium et Fructus Rubi plicati/. W zielarstwie rosyjskim używany jest też korzeń.
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE:
Liść zawiera garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne jabłkowy, salicylowy, cytrynowy, askorbinowy i bursztynowy/, inozyt, witaminę C i sole mineralne.
DZIAŁANIE:
Liście jeżyny działają przeciwzapalnie i antybakteryjnie na przewód pokarmowy. Ponadto wykazują działanie przeciwbiegunkowe i napotne zwiększając nieco ilość wydalanego moczu. Regulują przemianę materii uławiając usuwanie z organizmu szkodliwych metabolitów. Obniżają poziom cukru we krwi /H.Strzelecka/.
DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE:
Przetwory z jeżyn, stosowane w zalecanych niżej dawkach, nie wywołują odczynów szkodliwych.
ZASTOSOWANIE:
Odwary z liści jeżyny stosowane są przy różnego pochodzenia schorzeniach żołądka i jelit objawiających się stanem zapalnym błon śluzowych, nadmiernym rozwojem flory bakteryjnej ze skłonnością do biegunek, bólu brzucha i wzdęć. Ponadto stosuje się je, jako łagodny środek moczopędny, wpływający regulująco na przemianę materii i ogólnie odtruwający przy chorobie reumatycznej i przeziębieniu oraz grypie /wykorzystuje się tu dodatkowo jej właściwości napotne. Zewnętrznie odwary stosuje się do płukania jamy ustnej i gardła oraz do kąpieli przy wypryskach skórnych, trądziku i świądzie. Pomocniczo w cukrzycy. Nalewka zewnętrznie stosowana jest przy trądziku pospolitym i różowatym oraz stanach zapalnych skóry połączonych ze zmianami sączącymi, łojotokiem i pryszczami, także w okresie miesiączkowania /H.Różański/.
W ziołolecznictwie rosyjskim ponadto stosuje się go przy krwotokach jelitowych, chorobach górnych dróg oddechowych. Ponadto poleca się ją w leczeniu nerwic u kobiet w okresie klimakterium. Zewnętrznie do płukania przy stanach zapalnych jamy ustnej, anginie, zapaleniu przełyku, wrzodach, ranach, egzemach i liszajach. Korzenie zaś jako środek moczopędny. Zaznaczyć tu należy, iż w ziołolecznictwie rosyjskim powszechniej stosowana jest jeżyna popielica.
OWOC BORÓWKI CZERNICY
Myrtilli
fructus
Działanie:
W lecznictwie najbardziej ceniona jest zdolność obniżania poziomu cukru we krwi przez zespół antocyjanów zawartych w liściach borówki czernicy. Działanie to, znane od wieków w lecznictwie ludowym, zostało niedawno potwierdzone na zwierzętach doświadczalnych. Zawarte w surowcu flawonoidy zwiększają nieznacznie dobową ilość wydalanego moczu oraz rozpuszczonych w nim jonów sodu, potasu i innych składników. Liście czernicy wykazują też własności łagodnie zapierające, bakteriobójcze i ściągające, co przypisuje się zawartym w surowcu garbnikom, a ponadto działają przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego.
Owoce borówki czernicy są powszechnie znanym u nas surowcem przeciwbiegunkowym. Zawarte w nich garbniki po podaniu doustnym odwaru niszczą lub hamują rozwój drobnoustrojów chorobotwórczych przewodu pokarmowego, w tym również szczepów opornych na antybiotyki, zmniejszają przepuszczalność błon śluzowych jelit i zatrzymują stopniowo wydalanie płynnych stolców. Dzięki temu zapobiegają nadmiernemu odwodnieniu ustroju. Ponadto garbniki wiążą się z toksynami bakteryjnymi przy biegunkach, a także z solami metali ciężkich w przypadku zatruć nimi. Tworzą z obu rodzajami trucizn nierozpuszczalne kompleksy i hamują ich wchłanianie.
Wymienione działania owoców borówki czernicy przyczyniają się wyraźnie do zmniejszenia stanu zapalnego błon śluzowych jelit, zahamowania drobnych krwawień z uszkodzonych włosowatych naczyń krwionośnych, spadku ciepłoty ciała, zmniejszenia bólów brzucha oraz zniesienia uczucia nudności. Owoce borówki czernicy są jednym ze składników znanej przeciwbiegunkowej mieszanki ziołowej Tannosan (Herbapol).
Znajdujące się w owocach antocyjany mają własności podobne do flawonoidów i witaminy P. Wpływają korzystnie na naczynia włosowate oczu i przyspieszają regenerację purpury wzrokowej, dzięki czemu poprawiają zdolność widzenia wieczorem i nocą. Antocyjany, dzięki działaniu moczopędnemu oraz zdolności łagodnego rozszerzania naczyń wieńcowych, wywie- rają korzystny wpływ na regulację czynności układu krążenia. Związki te wchodzą w skład niektórych preparatów zagranicznych.
Świeże i suszone owoce borówki czernicy działają również porażająco na pasożyty jelitowe, zwłaszcza owsiki, a nieco słabiej na glisty ludzkie.
Zewnętrzne okłady z miazgi owoców borówki czernicy stosuje się z dobrymi wynikami przeciw liszajom i zapaleniu skóry.
Działania niepożądane:
Liście borówki czernicy można stosować tylko przez niezbyt długi okres, gdyż przyjmowane przez wiele tygodni powodują spadek wagi ciała, anemię i żółtaczkę.
Zastosowanie:
Liście borówki czernicy stosuje się najczęściej, jako lek pomocniczy, jednocześnie z odpowiednią dietą, w początkowych stadiach cukrzycy, przeważnie razem z innymi roślinnymi surowcami leczniczymi o podobnym działaniu, np. w mieszance przeciwcukrzycowej Diabetosan (Herbapol).
Liście borówki czernicy są również podawane w łagodnych przypadkach zaburzeń trawiennych, słabo nasilonych biegunkach oraz nieżytach jelit, zwłaszcza u dzieci i osób starszych.
Owoce borówki czernicy znajdują zastosowanie przede wszystkim w biegunce spowodowanej zakażeniem jelitowym lub zatruciem pokarmowym, najlepiej w połączeniu z innymi surowcami o podobnym działaniu, jak w mieszance ziołowej Tannosan (Herbapol).
W lecznictwie ludowym owoce borówki czernicy są cenionym środkiem przeciw glistom ludzkim i owsikom. Podawane są w tym celu owoce świeże w większej ilości (1-2-3 szklanki dziennie), a także owoce suszone.
Przetwory:
Odwar z liści borówki czernicy: 1 łyżkę liści zalać 1 1/2 szklanki wody gorącej, ogrzewać do wrzenia i gotować łagodnie pod przykryciem 5 min. Odstawić na 10 min i prze- cedzić. Pić 1/4-1/3 szklanki kilka razy dziennie miedzy posiłkami, jako łagodny środek przeciwbiegunkowy, przeciwzapalny i moczopędny. Małym dzieciom podawać po 1 łyżeczce do herbaty kilka razy dziennie w początkach biegunki i nieżycie jelit.
Odwar z owoców borówki czernicy: 1-3 łyżki owoców suszonych zalać 1 1/2 szklanki wody gorącej i gotować 5-7 min pod przykryciem. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie po posiłkach, jako środek przeciwbiegunkowy lub wieczorem i rano po 2/3 szklanki. Dzieciom podawać odpowiednio mniej.
Owoce świeże sterylizowane: do słoika wsypać umyte owoce, dodać wody przegotowanej do 2/3 ich objętości i po 2 łyżeczki cukru. Zamknąć szczelnie i sterylizować zanurzone w wodzie przez 15 min od początku wrzenia. Można przechowywać nawet 2-3 lata. Podawać dorosłym 2-5 łyżek 2 razy dziennie, dzieciom i młodzieży odpowiednio mniej. Stosować w biegunkach i nieżycie jelit, zatruciach pokarmowych, zwłaszcza owocami, dolegliwościach brzusznych spowodowanych infekcją wirusową.
Proszek przeciw glistom jelitowym: zmieszać po 5 g sproszkowanych owoców borówki czernicy, kwiatów wrotycza i korzeni omanu z miodem lub dżemem i przyjąć na czczo, popijając 1 szklanką wody lub napoju.
Diabetosan (Herbapol): 2-3 łyżki ziół zalać 2-3 szklankami gorącej wody i gotować pod przykryciem 2 min. Odstawić na 10 min i przecedzić do termosu. Pić 2/3 szklanki 2-3 razy dziennie między posiłkami. Picie tych ziół i ich dawkowanie uzgodnić z lekarzem.
Difrarel 100 (Chibret F), drażetki zawierające 100 mg antocyjanozydów z borówki czernicy i 5 mg ß-karotenu. Stosować doustnie 1-2 drażetki 3 razy dziennie w ciągu 15-20 dni miesiąca jako środek uszczelniający ściany naczyń włosowatych oraz w leczeniu chorób siatkówki i miażdżycy naczyń mózgowych, po uzgodnieniu z lekarzem.
W lecznictwie najbardziej ceniona jest zdolność obniżania poziomu cukru we krwi przez zespół antocyjanów zawartych w liściach borówki czernicy. Działanie to, znane od wieków w lecznictwie ludowym, zostało niedawno potwierdzone na zwierzętach doświadczalnych. Zawarte w surowcu flawonoidy zwiększają nieznacznie dobową ilość wydalanego moczu oraz rozpuszczonych w nim jonów sodu, potasu i innych składników. Liście czernicy wykazują też własności łagodnie zapierające, bakteriobójcze i ściągające, co przypisuje się zawartym w surowcu garbnikom, a ponadto działają przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego.
Owoce borówki czernicy są powszechnie znanym u nas surowcem przeciwbiegunkowym. Zawarte w nich garbniki po podaniu doustnym odwaru niszczą lub hamują rozwój drobnoustrojów chorobotwórczych przewodu pokarmowego, w tym również szczepów opornych na antybiotyki, zmniejszają przepuszczalność błon śluzowych jelit i zatrzymują stopniowo wydalanie płynnych stolców. Dzięki temu zapobiegają nadmiernemu odwodnieniu ustroju. Ponadto garbniki wiążą się z toksynami bakteryjnymi przy biegunkach, a także z solami metali ciężkich w przypadku zatruć nimi. Tworzą z obu rodzajami trucizn nierozpuszczalne kompleksy i hamują ich wchłanianie.
Wymienione działania owoców borówki czernicy przyczyniają się wyraźnie do zmniejszenia stanu zapalnego błon śluzowych jelit, zahamowania drobnych krwawień z uszkodzonych włosowatych naczyń krwionośnych, spadku ciepłoty ciała, zmniejszenia bólów brzucha oraz zniesienia uczucia nudności. Owoce borówki czernicy są jednym ze składników znanej przeciwbiegunkowej mieszanki ziołowej Tannosan (Herbapol).
Znajdujące się w owocach antocyjany mają własności podobne do flawonoidów i witaminy P. Wpływają korzystnie na naczynia włosowate oczu i przyspieszają regenerację purpury wzrokowej, dzięki czemu poprawiają zdolność widzenia wieczorem i nocą. Antocyjany, dzięki działaniu moczopędnemu oraz zdolności łagodnego rozszerzania naczyń wieńcowych, wywie- rają korzystny wpływ na regulację czynności układu krążenia. Związki te wchodzą w skład niektórych preparatów zagranicznych.
Świeże i suszone owoce borówki czernicy działają również porażająco na pasożyty jelitowe, zwłaszcza owsiki, a nieco słabiej na glisty ludzkie.
Zewnętrzne okłady z miazgi owoców borówki czernicy stosuje się z dobrymi wynikami przeciw liszajom i zapaleniu skóry.
Działania niepożądane:
Liście borówki czernicy można stosować tylko przez niezbyt długi okres, gdyż przyjmowane przez wiele tygodni powodują spadek wagi ciała, anemię i żółtaczkę.
Zastosowanie:
Liście borówki czernicy stosuje się najczęściej, jako lek pomocniczy, jednocześnie z odpowiednią dietą, w początkowych stadiach cukrzycy, przeważnie razem z innymi roślinnymi surowcami leczniczymi o podobnym działaniu, np. w mieszance przeciwcukrzycowej Diabetosan (Herbapol).
Liście borówki czernicy są również podawane w łagodnych przypadkach zaburzeń trawiennych, słabo nasilonych biegunkach oraz nieżytach jelit, zwłaszcza u dzieci i osób starszych.
Owoce borówki czernicy znajdują zastosowanie przede wszystkim w biegunce spowodowanej zakażeniem jelitowym lub zatruciem pokarmowym, najlepiej w połączeniu z innymi surowcami o podobnym działaniu, jak w mieszance ziołowej Tannosan (Herbapol).
W lecznictwie ludowym owoce borówki czernicy są cenionym środkiem przeciw glistom ludzkim i owsikom. Podawane są w tym celu owoce świeże w większej ilości (1-2-3 szklanki dziennie), a także owoce suszone.
Przetwory:
Odwar z liści borówki czernicy: 1 łyżkę liści zalać 1 1/2 szklanki wody gorącej, ogrzewać do wrzenia i gotować łagodnie pod przykryciem 5 min. Odstawić na 10 min i prze- cedzić. Pić 1/4-1/3 szklanki kilka razy dziennie miedzy posiłkami, jako łagodny środek przeciwbiegunkowy, przeciwzapalny i moczopędny. Małym dzieciom podawać po 1 łyżeczce do herbaty kilka razy dziennie w początkach biegunki i nieżycie jelit.
Odwar z owoców borówki czernicy: 1-3 łyżki owoców suszonych zalać 1 1/2 szklanki wody gorącej i gotować 5-7 min pod przykryciem. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie po posiłkach, jako środek przeciwbiegunkowy lub wieczorem i rano po 2/3 szklanki. Dzieciom podawać odpowiednio mniej.
Owoce świeże sterylizowane: do słoika wsypać umyte owoce, dodać wody przegotowanej do 2/3 ich objętości i po 2 łyżeczki cukru. Zamknąć szczelnie i sterylizować zanurzone w wodzie przez 15 min od początku wrzenia. Można przechowywać nawet 2-3 lata. Podawać dorosłym 2-5 łyżek 2 razy dziennie, dzieciom i młodzieży odpowiednio mniej. Stosować w biegunkach i nieżycie jelit, zatruciach pokarmowych, zwłaszcza owocami, dolegliwościach brzusznych spowodowanych infekcją wirusową.
Proszek przeciw glistom jelitowym: zmieszać po 5 g sproszkowanych owoców borówki czernicy, kwiatów wrotycza i korzeni omanu z miodem lub dżemem i przyjąć na czczo, popijając 1 szklanką wody lub napoju.
Diabetosan (Herbapol): 2-3 łyżki ziół zalać 2-3 szklankami gorącej wody i gotować pod przykryciem 2 min. Odstawić na 10 min i przecedzić do termosu. Pić 2/3 szklanki 2-3 razy dziennie między posiłkami. Picie tych ziół i ich dawkowanie uzgodnić z lekarzem.
Difrarel 100 (Chibret F), drażetki zawierające 100 mg antocyjanozydów z borówki czernicy i 5 mg ß-karotenu. Stosować doustnie 1-2 drażetki 3 razy dziennie w ciągu 15-20 dni miesiąca jako środek uszczelniający ściany naczyń włosowatych oraz w leczeniu chorób siatkówki i miażdżycy naczyń mózgowych, po uzgodnieniu z lekarzem.
ZIELE BUKWICY
Betonicae herba
Betonicae herba
Działanie:
Wyciągi z ziela i liści bukwicy, dzięki obecności garbników, działają ściągające i przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego. Po podaniu doustnym odwaru z ziela tworzą się kompleksowe połączenia garbników z białkami błon śluzowych. Następuje zmiana ciśnienia osmotycznego i kurczenie się komórek na powierzchni błon śluzowych (efekt ściągający) oraz zatrzymanie przenikania nadmiernych ilości wody do tkanki jelit. Oprócz tego garbniki, dzięki wiązaniu się z białkami, hamują niewielkie krwawienia wewnętrzne z naczyń włosowatych jelit. Niszczą ponadto różne drobnoustroje, w tym również szczepy antybiotykoodporne, unieczynniające toksyny bakteryjne przewodu pokarmowego i stanowią naturalny egzogenny czynnik przeciwzapalny. Wyciągi wodne z ziela bukwicy stosowane zewnętrznie działają odkażająco i ściągająco.
Działania niepożądane:
Przetwory z ziela bukwicy, stosowane w zalecanych dawkach, nie wywołują odczynów szkodliwych. W dawkach dużych wywołują zaparcia i podrażnienia przewodu pokarmowego.
Zastosowanie:
Wodne wyciągi z ziela bukwicy są typowym lekiem garbnikowym. Doustnie podaje się odwar z ziela bukwicy w biegunkach o różnym stopniu nasilenia, nieżytach żołądka i jelit, lekkich zatruciach pokarmowych i letnich biegunkach u dzieci. Również stosuje się w długotrwałych zbyt wolnych stolcach, bólach brzucha i wzdęciach, powodowanych nadmierną fermentacją, a także w niewielkich krwawieniach jelitowych z małą ilością krwi i śluzu w kale.
Zewnętrznie odwar wykorzystuje się do okładów na czyraki, wrzody, trudno gojące się rany i do obmywań w zakażeniach skóry bakteriami ropotwórczy-mi, zarodnikami grzybów chorobotwórczych i drożdżakami, a także do okładów w owrzodzeniu żylakowatym nóg oraz do obmywania w nadmiernej potliwości stóp.
Przetwory:
Odwar z bukwicy: 1/2-1 łyżkę rozdrobnionego ziela zalać 1 szklanką wody wrzącej i gotować pod przykryciem na wolnym ogniu 5 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1/4-1/3 szklanki 1-2 razy dziennie w niezbyt nasilonej biegunce na 1 godz. przed posiłkiem. Dzieciom i młodzieży podawać 1-3 łyżek, zależnie od wieku 1-2 razy dziennie.
Do użytku zewnętrznego na okłady zaleca się odwar bardziej stężony z 1-11/2 łyżki ziela na 3/4 szklanki wody wrzącej, sporządzony jak poprzednio.
Zioła żołądkowe: zmieszać po 30 g liści lub ziela bukwicy, ziela skrzypu i liści szałwii oraz 20 g ziela piołunu. Zalać 1 łyżkę ziół 1 szklanką wody wrzącej i gotować powoli pod przykryciem 2 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić po 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie na 30 min przed jedzeniem w przypadku zgagi, nieżytu żołądka i braku apetytu.
Wyciągi z ziela i liści bukwicy, dzięki obecności garbników, działają ściągające i przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego. Po podaniu doustnym odwaru z ziela tworzą się kompleksowe połączenia garbników z białkami błon śluzowych. Następuje zmiana ciśnienia osmotycznego i kurczenie się komórek na powierzchni błon śluzowych (efekt ściągający) oraz zatrzymanie przenikania nadmiernych ilości wody do tkanki jelit. Oprócz tego garbniki, dzięki wiązaniu się z białkami, hamują niewielkie krwawienia wewnętrzne z naczyń włosowatych jelit. Niszczą ponadto różne drobnoustroje, w tym również szczepy antybiotykoodporne, unieczynniające toksyny bakteryjne przewodu pokarmowego i stanowią naturalny egzogenny czynnik przeciwzapalny. Wyciągi wodne z ziela bukwicy stosowane zewnętrznie działają odkażająco i ściągająco.
Działania niepożądane:
Przetwory z ziela bukwicy, stosowane w zalecanych dawkach, nie wywołują odczynów szkodliwych. W dawkach dużych wywołują zaparcia i podrażnienia przewodu pokarmowego.
Zastosowanie:
Wodne wyciągi z ziela bukwicy są typowym lekiem garbnikowym. Doustnie podaje się odwar z ziela bukwicy w biegunkach o różnym stopniu nasilenia, nieżytach żołądka i jelit, lekkich zatruciach pokarmowych i letnich biegunkach u dzieci. Również stosuje się w długotrwałych zbyt wolnych stolcach, bólach brzucha i wzdęciach, powodowanych nadmierną fermentacją, a także w niewielkich krwawieniach jelitowych z małą ilością krwi i śluzu w kale.
Zewnętrznie odwar wykorzystuje się do okładów na czyraki, wrzody, trudno gojące się rany i do obmywań w zakażeniach skóry bakteriami ropotwórczy-mi, zarodnikami grzybów chorobotwórczych i drożdżakami, a także do okładów w owrzodzeniu żylakowatym nóg oraz do obmywania w nadmiernej potliwości stóp.
Przetwory:
Odwar z bukwicy: 1/2-1 łyżkę rozdrobnionego ziela zalać 1 szklanką wody wrzącej i gotować pod przykryciem na wolnym ogniu 5 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1/4-1/3 szklanki 1-2 razy dziennie w niezbyt nasilonej biegunce na 1 godz. przed posiłkiem. Dzieciom i młodzieży podawać 1-3 łyżek, zależnie od wieku 1-2 razy dziennie.
Do użytku zewnętrznego na okłady zaleca się odwar bardziej stężony z 1-11/2 łyżki ziela na 3/4 szklanki wody wrzącej, sporządzony jak poprzednio.
Zioła żołądkowe: zmieszać po 30 g liści lub ziela bukwicy, ziela skrzypu i liści szałwii oraz 20 g ziela piołunu. Zalać 1 łyżkę ziół 1 szklanką wody wrzącej i gotować powoli pod przykryciem 2 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić po 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie na 30 min przed jedzeniem w przypadku zgagi, nieżytu żołądka i braku apetytu.
ZIELE PIĘCIORNIKA GĘSIEGO (~Ziele Srebrnika )
Potentillae Anserinae Herba
Potentillae Anserinae Herba
Wskazania
do stosowania: środek tradycyjnie stosowany doustnie jako
pomocniczy w nadmiernych krwawieniach miesiączkowych, wspomagający
w lekkich, nieswoistych schorzeniach biegunkowych, a także
zewnętrznie do płukania w lekkich stanach zapalnych błony śluzowej jamy
ustnej i gardła.
Działania niepożądane: możliwość nasilenia dolegliwości związanych z podrażnieniem żołądka. W przypadku wystąpienia innych objawów niepożądanych należy poinformować o nich lekarza.
Środki ostrożności: u kobiet z zaburzeniami miesiączkowania zaleca się skonsultowanie stosowania środka z lekarzem.
Okres ciąży i laktacji: nie zaleca się stosowania podczas ciąży i w okresie laktacji.
Działania niepożądane: możliwość nasilenia dolegliwości związanych z podrażnieniem żołądka. W przypadku wystąpienia innych objawów niepożądanych należy poinformować o nich lekarza.
Środki ostrożności: u kobiet z zaburzeniami miesiączkowania zaleca się skonsultowanie stosowania środka z lekarzem.
Okres ciąży i laktacji: nie zaleca się stosowania podczas ciąży i w okresie laktacji.
ZIELE PRZYWROTNIKA
Alchemillae herba
Alchemillae herba
Występowanie:
Powszechnie w Europie, w Polsce na łąkach i brzegach lasów.
Surowiec:
Ziele przywrotnika - Herba Alchemillae; równowartościowy surowiec otrzymuje się z przywrotnika polnego - Alchemilla arvensis.
Główne związki:
Garbniki 4-6%, kwasy organiczne (m.in. kw. elagowy). węglowodór ndotriakontan, związki żywicowe i cukrowe, substancja goryczowa, sole mineralne.
Działanie:
Adstringens, stomachicum, advulnans. Wyciągi z przywrotnika działają analogicznie do typowych surowców garbnikowych i goryczowych, jednak znacznie słabiej, ponieważ zawierają małe ilości związków czynnych. Po podaniu doustnym zmniejszają nasilenie biegunki, regulują wypróżnienia oraz hamują rozwój bakterii patogennych w przewodzie pokarmowym. Ziele przywrotnika zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz łaknienie i przyswajanie składników pokarmów. Stwierdzono korzystne działanie wyciągów z surowca na błony śluzowe jamy ustnej i gardła (płukanka), przewodu pokarmowego (odwar) i pochwy (irygacje) oraz na skórę. Szczególne znaczenie ma wpływ na tkanką łączną, uwidaczniający się w różnych oszpeceniach skórnych, np. blizny po ranach, oparzeniach itp. Następuje wówczas częściowa regeneracja naczyń włosowatych, stopniowe zanikanie plam i znamion na skórze oraz przywrócenie odpowiedniej odporności i elastyczności naskórka.
Zastosowanie:
Wewnętrznie stosuje się w przewlekłych nieżytach przewodu pokarmowego, wzdęciach, braku łaknienia, pomocniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Zewnętrznie - w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła (płukanki), w upławach i świądzie sromu (irygacje), w zapaleniu spojówek (przymoczki, korzystnie wraz z Fl. Cyani, Anth. Chamomillae lub Herb. Euphrasiae), we wrzodziejącym nieżycie jelita grubego (enema), na blizny, ubytki skórne, uszkodzenia naskórka (okłady).
Powszechnie w Europie, w Polsce na łąkach i brzegach lasów.
Surowiec:
Ziele przywrotnika - Herba Alchemillae; równowartościowy surowiec otrzymuje się z przywrotnika polnego - Alchemilla arvensis.
Główne związki:
Garbniki 4-6%, kwasy organiczne (m.in. kw. elagowy). węglowodór ndotriakontan, związki żywicowe i cukrowe, substancja goryczowa, sole mineralne.
Działanie:
Adstringens, stomachicum, advulnans. Wyciągi z przywrotnika działają analogicznie do typowych surowców garbnikowych i goryczowych, jednak znacznie słabiej, ponieważ zawierają małe ilości związków czynnych. Po podaniu doustnym zmniejszają nasilenie biegunki, regulują wypróżnienia oraz hamują rozwój bakterii patogennych w przewodzie pokarmowym. Ziele przywrotnika zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz łaknienie i przyswajanie składników pokarmów. Stwierdzono korzystne działanie wyciągów z surowca na błony śluzowe jamy ustnej i gardła (płukanka), przewodu pokarmowego (odwar) i pochwy (irygacje) oraz na skórę. Szczególne znaczenie ma wpływ na tkanką łączną, uwidaczniający się w różnych oszpeceniach skórnych, np. blizny po ranach, oparzeniach itp. Następuje wówczas częściowa regeneracja naczyń włosowatych, stopniowe zanikanie plam i znamion na skórze oraz przywrócenie odpowiedniej odporności i elastyczności naskórka.
Zastosowanie:
Wewnętrznie stosuje się w przewlekłych nieżytach przewodu pokarmowego, wzdęciach, braku łaknienia, pomocniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Zewnętrznie - w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła (płukanki), w upławach i świądzie sromu (irygacje), w zapaleniu spojówek (przymoczki, korzystnie wraz z Fl. Cyani, Anth. Chamomillae lub Herb. Euphrasiae), we wrzodziejącym nieżycie jelita grubego (enema), na blizny, ubytki skórne, uszkodzenia naskórka (okłady).
Źródło: internet
W następnym artykule drogi moczowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz